Theo & Astrid on tour

Na een kille nacht, ja ja het is hier echt winter, rijden we naar Salto om een aantal praktische dingen te regelen. Onze broeken beginnen zo stilaan stijf te staan en we geraken door het proper ondergoed ;-) Onze trouwe GPS wijst een wasserette aan midden in het centrum van Salto, niet ideaal om met de camper door de smalle straatjes te rijden. Helaas, het winkeltje is opgedoekt. Een vriendelijke man stuurt ons naar het hospitaal en daar vinden we een industriële wasserij die onze spulletjes er wel wil tussen nemen. We laten Antonio op de parking staan (mooi meegenomen in een drukke stad) en gebruiken de wachttijd om te lunchen in een internetcafé, een boot naar en een verblijf in Buenos Aires te boeken, wat postzaken te regelen en de route voor de laatste dagen te plannen.

Ondertussen brengen we ook een educatief bezoekje aan de stuwdam in Salto Grande. De dam bezit 14 generatoren die samen maar liefst 1890 Megawatt produceren. Deze dam wekt hydro-elektrische energie op en voorziet in ca. 10% van de Argentijnse en 70% van de Uruguyaanse behoefte. De dam is tevens een van de internationale bruggen tussen Uruguay en Argentinië. In het informaticentrum krijgen we eerst een filmpje te zien over de bouw en werking van de stuwdam.

Daarna gaan we met een busje, 2 gezinnen en de gids richting stuwdam. We stoppen op een kleine parkeerplaats aan de rand van het water en kunnen zo de stuwdam van dichtbij fotograferen. Gevolg daarvan is wel dat we nog enkele dagen statisch geladen rondlopen :-) Mijn haren staan bijna horizontaal om maar te zwijgen van de shocks die een romantische liefkozing veroorzaakt... We verblijven die nacht in de Termas San Nicanor, een afgelegen estancia met camping, cabañas en warmwaterbaden uiteraard. We slapen die nacht in een cabaña met natuurlijke vloerverwarming, recht van de bron. We halen heel de inboedel uit de camper en proberen alles terug in de rugzakken te krijgen. Thermische kledij en winterjassen gaan met de post richting België.

De volgende dag is het nog altijd erg koud maar de ijzige wind is gelukkig gaan liggen. Ik pak al mijn moed bijeen en ga met Theo in het natuurlijk verwarmde zwembad liggen. Het is ongelooflijk prachtig gelegen in het domein van de estancia en staat uitnodigend te dampen. We zijn helemaal alleen. Zalig gewoon. Hopelijk krijg ik terug wat beweging in mijn hals want die zit weer helemaal geblokkeerd. ’s Namiddags rijden we door het glooiend landschap richting Tacuarembó.

Onder weg zijn de gaucho’s druk bezig koeien of schapen bijeen te drijven. Het landschap doet soms aan Nieuw-Zeeland denken andere momenten lijkt het dan weer op een Zuid-Afrikaans tafereel.

Iedereen spreekt over het weer. Ook op de televisie is het koude weer en de gevolgen ervan – iedereen stockeert hout en gasflessen en de sinaasappels bevriezen ’s nachts – het hoofditem. Ook in een plaatselijke parilla is het niet anders. De enige die er niet bevriest is meneer kakkerlak. Nietsvermoedend komt hij van tussen de houtblokken getrippeld tot Theo hem een genadeslag toedient.

Onze laatste kilometers gaan langs de zuidkust en we brengen de avond en nacht door in Punta del Diablo. Het dorpje bestaat voornamelijk uit vissers en kunstenaars. Het rustige en authentieke Punta del Diablo is compleet het tegenovergestelde van het verderop gelegen drukke en hippe Punta del Este. Hier geen hoge torenflats of driesterrenrestaurants, maar lage gekleurde cabañas. Natuur boven glamour.

Na de drukte van de zomermaanden ligt het er nu eenzaam en verlaten bij. De enige snackbar die open is, wordt uitgebaat door een vreemde, slungelige Italiaan en een rondborstige Argentijnse. Ze hebben net de haard aangestoken en we schuiven ons tafeltje zo dicht mogelijk bij het warme vuur. Wat later op de avond stappen Fabiana en Guillermo, ook lichtjes verkleumd, het barretje binnen. Ze spreken ons meteen aan en we moeten hun tafeltje vervoegen. Zij is lerares, hij haar ex-student. Maar het is niet zo gemakkelijk om een gesprek gaande te houden met de behoorlijk aangeschoten Brazilianen. Guillermo haalt een fijn ‘stikkie’ uit zijn jaszak. Of we ook eens willen? Ondertussen heeft Fabiana mijn handen in de hare en we moeten echt bij haar op bezoek komen ;-) We laten de tortelduifjes in hun andere wereld en parkeren onze camper wat verder aan de rand van de zee. Er staat een strakke wind en de golven slaan hevig tegen de rotsen.

We maken nog een ommetje langs het Laguna Negra en de omliggende moerassen. Naast heel wat vogels zouden hier ook giftige slangen zitten dus we zijn op onze hoede ;-) Maar op heel wat stekelige vetplanten na, geen ongemakken op onze laatste wandeling.

Onze lunch is een creatief samenraapsel van alle resterende én eetbare restjes uit de camper. Daarna krijgt alles wat los kan uit het voertuig een intensieve ontstoffingsbeurt. Ziezo, bijna klaar voor de ‘overhandiging’. We rijden Antonio naar zijn woonplaats en kamperen in Piriapolis, op de camping waar we bijna 4 maanden geleden in het zand vastzaten.

Bij gebrek aan leidingwater (omwille van de vrieskou is hier alles afgesloten en er is ook niemand meer aanwezig) moeten we poetsen met mineraalwater. Decadentie ten top maar er zit helaas niets anders op :-(. Tegen de middag is onze Antonio propertjes gewassen en kunnen we hem netjes gaan afleveren. We stoppen nog even aan het strand om er letterlijk en figuurlijk een frisse neus te halen en dan, met een knoop in onze maag, gaat het richting Melanie en Mathias. We treffen hen een beetje opgewonden aan. Binnen enkele dagen vertrekken ze voor 2 maanden naar Duitsland en ze kijken er enorm naar uit. Na inspectie van de camper steekt Mathias de haard aan en Melanie haalt de wijn uit de kast. We vieren de thuiskomst van Antonio en klinken op de veilige afloop van onze 17.605 kilometer lange tocht door Argentinië, Chili en Uruguay.

De volgende dag varen we met de ferry van Buquebus terug naar Buenos Aires en sluiten onze mooie reis af in een hotelletje in de wijk Palermo.

Theo geniet er nog een laatste keer van een magisch stukje vlees in een van de populairste parilla’s en vooraleer onze taxi richting luchthaven vertrekt, wisselen we verhalen uit met Dominique, onze vroegere studie- en partygenote. Ze woont nu tijdelijk in Buenos Aires waar haar vriend studeert en het is fijn om mekaar na enkele maanden al terug te zien. We keep in touch, Dominique.

Een ommetje Brazilië
Op een kwartiertje wandelen ligt de veerboot naar Vera Cruz. Er is een douanekantoortje en we proberen met hand en tand uit te leggen dat we gewoon eens een bezoekje willen brengen aan de overkant. We zijn de enigen. ‘Stap maar op’ zegt de man in het Portugnol, een mengeling van Portugees en Spaans. Wij dus met ons tweetjes en drie man personeel naar Vera Cruz, een piepklein dorpje waar het woord stress niet in het woordenboek staat. Alles gebeurt hier op het dooie gemakje. We worden meteen aangesproken door de eigenares van een kledingwinkeltje want die denkt aan mijn haarkleur een Duitse te herkennen. De spulletjes die ze verkoopt, hangen al een paar seizoenen in de winkel en zien er helaas heel gedateerd uit. Alleen niet gedateerd genoeg om er cool en vintage uit te zien ;-) We bedanken vriendelijk voor het aanbod. Desondanks profiteert ze ervan om het Hochdeutsch dat ze geleerd heeft van haar ouders wat te kunnen spreken. In het zuiden van Brazilië wonen heel wat mensen met Duitse voorouders. Tijd voor een aperitiefje en wat anders zouden we drinken dan de lokale caïpirinha ;-) Het alcoholgehalte ligt hier duidelijk een pak hoger en we voelen ons dan ook genoodzaakt om onze lege maag wat te vullen. De vrouw des huizes maakt een heerlijk broodje voor ons klaar met heel veel groenten.

Enkele dorpelingen komen erbij zitten en we praten vooral over de gevolgen van het droge weer hier. Al 6 maanden heeft het niet meer geregend en de temperatuur is veel te hoog voor de tijd van het jaar. De gemiddelde waarde in de winter is ongeveer 12 °C maar nu wijst de thermometer gemakkelijk 25 °C aan. Vrachtwagens moeten dagelijks water uit de Rio Uruguay halen om de waterschaarste op te vangen. We leggen ons een beetje later allebei op een bank in het park en een uurtje later schrikken we uit onze slaap. Moet zeker de warmte geweest zijn :-)

Ongelooflijk hoe rustig het hier is. Als we alle straten hebben doorlopen, varen we ’s namiddags terug naar de Argentijnse kant met het motorbootje. De hele overzet weer naar de andere kant duwen voor amper twee toeristen zou te kostelijk zijn.

Intermezzo
Het is ontzettend vochtig en warm vandaag, het kwikt stijgt tot 30 °C. Iedereen klaagt hier. Aan een tankstation krijgen we eindelijk internetverbinding. We haasten ons naar binnen en halen onze mails op, proberen wat foto’s op te laden en een nieuwe blogpost te publiceren. Een zware opgave trouwens om in Zuid-Amerika een (snelle) internetverbinding te vinden. We willen graag nog het natuurreservaat Esteros del Iberá meepikken vooraleer we richting Uruguay gaan maar de weersvoorspelling is niet goed en de weg naar het reservaat is niet geasfalteerd, voor de verandering. Bij regen kan je er alleen met een 4x4 naartoe. We maken een omweg naar het relaxe Yapeyú en in de verte zien we inderdaad zwarte regenwolken boven de Esteros hangen. Het dorpje is enkele zandwegen groot en het stikt hier van de muggen. Aan het centrale plein trekt de spierwitte Casa San Martín alle aandacht. Het werd gebouwd rond de restanten van de ouderlijke woning van José de San Martín, de nationale held van Argentinië. Een soldaat in vol ornaat bewaakt de ruïne en de urne met de asse van Martin’s ouders.

Als de hemel terug opgeklaard is, zetten we onze reis verder naar de veelbelovende zoetwatermeren van Colonia Carlos Pellegrini maar niet zonder de obligate stop aan de tempel van de legendarische Antonio Gauchito Gil in Mércedes. Volgens de legende werd een landarbeider, Gauchito Gil dus, verliefd op een rijke weduwe. Toen de broers van de weduwe en het hoofd van de plaatselijke politie van de verhouding hoorden, beschuldigden ze Gil van diefstal en probeerden hem te doden. Om zich te redden nam Gil dienst in het leger. Toen de burgeroorlog uitbrak weigerde hij te vechten en deserteerde. Vanaf dat moment leefde hij als een outlaw. Hij zou als een soort Robin Hood de buit van zijn rooftochten onder de armen hebben verdeeld en hen hebben beschermd. Na zekere tijd vond de politieman hem echter. Hij hing Gil aan een boom en folterde hem. Toen de politieman Antonio uiteindelijk wilde doden zei deze laatste: “uw zoon is heel ziek. Als u tijdens een gebed aan me vraagt hem te redden, dan zal hij leven. Doet u dat niet, dan sterft hij.” Daarna sneed de politieman de keel van Gil door. Toen hij thuiskwam, bleek zijn zoon inderdaad heel erg ziek. Hij viel op zijn knieën en bad tot Gauchito Gil voor het leven van zijn zoon. En...zijn zoon genas. Dankbaar als hij was voor het leven van zijn zoon, begroef hij Gauchito Gil en maakte een schrijn, terwijl hij iedereen vertelde over het mirakel.

Het merendeel van de Argentijnen offert hier, of in een van de vele tempeltjes die we langs de weg al zagen, allerhande dingen. Het gaat van nummerplaten over foto’s tot zelfs trouwkleren en dat allemaal om hem te bedanken voor een of ander mirakel. Maar de meeste mensen denken ook dat hij reizigers beschermt en daarom hangen ze een rood lintje aan hun wagen. De rode kleur van de kapelletjes en de andere accessoires verwijst naar het bloed dat vloeide toen de keel van Gauchito Gil werd doorgesneden. Het is in ieder geval heel speciaal om te zien en je kan het niet gek genoeg bedenken of er is wel een kraam dat een of ander prulletje verkoopt. Na dit verhelderend intermezzo rijden we richting Colonia Carlos Pellegrini, een klein dorpje dat aan het meer ligt. Aan het begin van de weg staat Claudio te liften. Hij is tandarts en werkt 1,5 dag per week in het ziekenhuis van Colonia Pellegrini. De rit naar het dorp is een belevenis op zich. Ripio, modder, grote stenen én werken maken dat we 4 uur doen over een weg van 80 kilometer! Wij zijn het ondertussen gewend maar ocharme Claudio ;-) Gelukkig blijft hij daar slapen. Volledig onder het stof vinden we een propere camping aan de rand van het meer. Voor wat, hoort wat zeker? Jammer dat de dagen zo kort zijn want niet veel later gaat de zon al onder.

Beestjes en bloempjes

We maken kennis met onze buren; beroepsfotograaf Oliver met vrouw Agnieszka en hun zoontje Elliot komen uit Wenen en reizen 8 maanden door Zuid-Amerika. Dolores, Raphaël en Antonio (niet te verwarren met onze camper ;-)) zijn sportieve Argentijnen die met hun kajak het meer bevaren. De volgende dagen vergapen we ons te land en te water aan fauna en flora. De natuurpracht is overweldigend; exotische vogels in allerlei kleuren, wilde katten, heuse kaaimannen, waterzwijnen, herten, waterlelies en nog veel meer...

’s Avonds genieten we van de lokale keuken in een sympathiek restaurantje in het dorp en blijven daarna nog gezellig napraten in ons ‘kamp’. Hoe meer wijn, hoe beter ons Spaans ;-) Maar allemaal hebben we een zorg: de weg terug en daarom spreken we af om vroeg te vertrekken en samen te rijden zodat we kunnen helpen als iemand een probleem ondervindt.

Zaterdagochtend. De lucht ziet er grijs en regenachtig uit dus we moeten hier zo snel mogelijk weg. Iedereen pakt in en daar gaan we met zijn allen, richting Mércedes. Gelukkig blijft de regen uit en komt iedereen bijna gelijktijdig aan in het benzinestation. Dolores en haar vrienden gaan richting Bs.As. en wij trekken met Oliver en familie en een hoop stress verder naar de Termas de Chajari. Het is immers zo ver, we moeten de provincie Entre Rios binnen en gedurende heel de reis in Zuid-Amerika heeft iedereen ons gewaarschuwd voor de corrupte politie in deze provincie. Niemand ontsnapt eraan en het kost geld. Onderweg stoppen we nog om een standlicht te laten maken zodat we daar al zeker niet mee tegen de lamp lopen ;-) Tot onze grote verbazing verloopt de controle vlekkeloos en even later kunnen we ontspannen in het warme water van de thermen.

De volgende dag camperen we in het Nationaal Park ‘El Palmar’. Zoals de naam al doet uitschijnen staat dit park bekend voor de karakteristieke Yatay palmbomen die er door het gematigd-vochtig ecosysteem kunnen groeien. Onze beroepsfotograaf staat voor dag en dauw op om de zonsopgang tussen de palmen te kunnen fotograferen :-) Wij zijn ook vroeg uit de veren en doen intussen een wandeling om daarna samen te ontbijten en opnieuw te gaan trekken.

In Colón, aan de grens met Uruguay, scheiden onze wegen. Oliver en Co reizen via Buenos Aires naar Peru. Wij steken de Puente Internacional General Artigas over en vervullen de administratieve formaliteiten om Antonio terug in Uruguay in te schrijven. Het is donker en koud als we in Uruguay toekomen.

The Mission
We willen een heel eind opschieten richting noordoosten om via de provincie Misiones terug naar Uruguay te rijden.

De veelkleurige bergwanden en rotsformaties veranderen in frisgroene vlakten, gele en rode bloemetjes zorgen voor een lentetoets. En zeggen dat het hier herfst is. Vanaf San Salvador de Jujuy gidst de RN 16 ons door de vlakke Chaco. Deze streek is duidelijk landbouwgebied. Links en rechs van de weg liggen grote finca’s en de enkele tegenliggers op de baan zijn grote landbouwvoertuigen of in enkele gevallen een traditionele kar met paard. Hier en daar staan varkentjes langs de weg te knorren maar wat ons vooral fascineert is de grote diversiteit aan vogels.

We zien ze hier in alle formaten en kleuren. Van de ordinaire duif over bontgroene parkieten tot grote gieren. Er gaat geen boom of elektriciteitspaal voorbij of er hangen dikke kluwens van nesten in. Hoe dieper inlands hoe vochtiger en warmer het wordt. Ideale thuisbasis van de kakkerlak en daar mag ik getuige van zijn in het toilet van het pompstation. Ons plan is om vandaag tot in Monte Quemado te geraken maar de laatste 120 kilometers zijn een zware opgave. De staat van de weg is erbarmelijk. We vragen ons zelfs af wat het ergste is: ripio-rijden of slalom-rijden langs putten van wel 20 cm diep :-( De staat van het wegpaneel stemt echt wel overeen met de staat van de weg.

We geraken nog net op tijd aan het volgende tankstation voor het helemaal pikdonker is. Aangezien er hier langs de weg niet te camperen valt, blijven we vannacht maar hier. Twee speelse puppies huppelen op en neer en zoeken onderdak onder de vrachtwagens die er geparkeerd staan. Als we wat te drinken halen in het winkeltje dribbelen ze met ons mee. De moeder ziet er hongerig uit en Theo steekt haar wat vlees toe. Het pompstation is 24/24u open en de tankbediende beweert dat het hier veilig is. Rustig is iets anders. Het is zaterdagavond en dus uitgaansavond. Brommertjes rijden af en aan en dat gaat zo bijna de hele nacht door. Er komt weinig slaap bij kijken temeer omdat Theo het hondje, dat hij inmiddels ‘Gauchito’ heeft gedoopt, niet uit zijn hoofd kan zetten. Een vreselijk onsympathieke winkeljuffrouw en een opdringerige kakkerlak die mee koffie wil drinken, maken dat we hier gauw ons boeltje pakken en onze route verderzetten langs de Gran Chaco. De grote cardon cactussen zijn verdwenen en in de plaats komt een platte soort.

Argentinië is een van de grootste producenten van soja en offert hier spijtig genoeg grote delen natuurgebied voor op. Namen als BASF, Bayer en Dow Chemical duiken op en reclamepanelen voor genetisch gemanipuleerde zaden staan langs de weg :-(. Aangezien de Chaco en haar natuurparken moeilijk bereikbaar zijn voor ons (modder), gaan we in de zoo van Roque Sáenz Peña de typische dieren uit deze regio bekijken. Maar het is triest om zien. De infrastructuur laat te wensen over; de dieren zitten in veel te kleine kooien, zien er ondervoed uit en het stinkt er vreselijk.

En dan sta ik ook nog nietsvermoedend met mijn teenslippers in een mierennest! Ik sta als een gek in het rond te springen en te roepen want binnen de kortste keren voel ik ze overal bijten. Echt weer iets voor mij. We strijken neer in de zondagse drukte op de camping municipal van Resistencia waar families gezellig maar luidruchtig rond de parilla zitten. Wij halen gauw enkele heerlijk verse torta’s op de straathoek en proberen te acclimatiseren in de vochtige warmte.

De smalle provincie Misiones ligt tussen Paraguay en Brazilië. De aarde is er rood, hét kenmerk van de provincie, de omgeving heuvelachtig en rijkbebost.

De weg gaat door thee- en matéplantages, alle belangrijke merken zijn vertegenwoordigd. De ruïnes uit de tijd van de Jezuïetenmissies slaan we over. Onderweg worden we verschillende keren ingehaald door tourbussen op weg naar de watervallen van Iguazú. Ze rijden als gekken tegen veel te hoge snelheden en halen in waar het niet mag of veel te gevaarlijk is. We hebben de laatste dagen de weersvoorspelling nauw in het oog gehouden en onze verwachtingen staan hoog gespannen want het belooft morgen ideaal Iguazú weer te worden. Volop zon :-)

Iguazu langs Argentijnse zijde...
We volgen ’s morgens de richtingaanwijzers ‘Cataratas’, want zo heten de watervallen hier, en als we in het Parque Nacional Iguazú toekomen, hebben we even een knagend Disneyland-gevoel; grote parking, veel loketten, een ATM, winkeltjes, restaurants, een treintje. Duidelijk voorzien op veel volk dus, maar ja we zijn hier tenslotte toch ook hé. Ik denk dat we van geluk mogen spreken dat het hoogseizoen hier voorbij is want de drukte valt eigenlijk nog wel mee. In het park zijn verschillende paden die naar de watervallen leiden en daardoor is de menigte al snel verspreid. Hoewel...dé spectaculairste plaats is die met uitzicht op de ‘Garganta del Diablo’ waar de waterstroom het sterkst geconcentreerd is. Onze mond valt open. Dit is inderdaad indrukwekkend, majestueus en oorverdovend!

Van in de verte hadden we de waternevel al zien opstijgen, nu worden we er door verfrist en we houden onze camera angstvallig onder onze T-shirt. Op het platform staan tientallen mensen lichtjes te drummen en te duwen om toch maar die mooie Facebook foto te kunnen maken zonder een massa figuranten. Daarna gaat iedereen weer zijn eigen weg. We leggen de twee circuits af (interior en superior) en kunnen zo vanop verschillende plaatsen de watervallen in een ander perspectief zien.

Maar we zien niet alleen veel water vandaag. Ook heel wat beestjes; schattige coatis, exotische vogels, mooie vlinders. Ogen te kort.

... en langs Braziliaanse zijde
Om 8 uur ’s morgens brengt een taxi ons naar Brazilië om de watervallen, en dan vooral het panoramisch overzicht, te gaan bewonderen. Het is overtrokken maar het regent gelukkig nog niet. Aan de grensovergang staan rijen vrachtwagens te wachten maar taxi’s kunnen langs het drive-in loket. In het park Foz do Iguaçu zelf worden we in tegenstelling tot de Argentijnse kant ook in het Engels onthaald en de bus staat al klaar om de eerste lading toeristen naar de platformen te brengen. We haasten ons een beetje op de 1,5 km lange catwalk en proberen de andere toeristen een beetje voor te zijn. Het zicht is inderdaad ‘espectacular!’. We hebben weer hetzelfde gevoel als met de Perito Moreno gletsjer. Je hoort iedereen erover spreken, we zagen de watervallen in de film ‘The Mission’, en er circuleren duizenden prachtige foto’s van dit wereldwonder. Maar dan sta je daar, een klein mensje tegenover kilometers watergordijn. Jammer dat het bewolkt is want met een streepje zonlicht zouden we vlinders en regenbogen kunnen zien. Zoals verwacht begint het in de namiddag te gieten en het houdt niet meer op.

Het is heel de nacht blijven stormen en het water valt met bakken uit de hemel. Niets houdt ons nog hier, dus zetten we alles netjes aan de kant om te vertrekken, of beter, in de hoop te kunnen vertrekken. Theo is drijfnat als hij de elektriciteitskabel binnenhaalt :-( Het is een rode smeerboel buiten. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Dit ziet er niet goed uit. Onze vrees wordt waarheid, de banden krijgen geen grip in het slijk. Grrrr. Even Touring bellen ;-) Twee mannen van de camping komen poolshoogte nemen. Een tractor is er niet, het zal duwen worden en tot onze verbazing lukt dat nog ook. Antonio zit onder het rode slijk om maar te zwijgen van de krachtpatsers :-) Opgelucht rijden we via Eldorado naar de oostkant van de provincie Misiones waar de afgelegen en veel minder gekende maar spectaculaire watervallen van Moconá liggen. De rit naar El Soberbio gaat langs maté- en sinaasappelvelden en door een enorm groen landschap dat soms weg heeft van een regenwoud.

De landbouw ziet er nog heel ambachtelijk uit en mannen sjorren zware spullen met os en kar. We zien opvallend veel blonde mensen in deze streek en in de winkel probeer ik te ontcijferen welke taal men hier spreekt. Mensen wonen in kleine, verweerde houten huisjes en velen hebben een grote schuur waarin de tabak ligt te drogen. Want naast maté en citronella is dit ook de tabak regio. We rijden naast de Rio Uruguay en Brazilië ligt op een boogscheut van ons verwijderd. ‘Malvinas parador y camping’, een bescheiden, smalle zandweg. We aarzelen, de slippartij van deze ochtend indachtig, maar na het zien van de unieke locatie aan de rivier, is de knoop snel doorgehakt. We zien wel en normaal gezien zou het moeten stoppen met regenen tot zondag. Federico, de eigenaar, werd op 18-jarige leeftijd opgeroepen om mee te strijden in de Falkland/Malvinas oorlog. De nutteloze oorlog eistte veel jonge levens en heeft een diepe indruk op hem nagelaten. Vandaar de naam van de camping en de parador. Aan de rivier heeft Federico twee platformpjes ineen getimmerd. We ploffen ons in de stoelen en verder moet er niet teveel gebeuren vandaag :-) ’s Avonds heeft Carla, de Braziliaanse echtgenote van Federico, vis gebakken. We worden verwend met drie megastukken. De vissen die hier in de Rio Uruguay zwemmen zijn van formaat!

25 mei is een feestdag. De Argentijnen vieren de onafhankelijkheid van Spanje en overal hangt de Argentijnse vlag uit. Wij genieten van ons sprookjesachtig uitzicht. Twee toekans vliegen voorbij, wat later vliegt een zwerm groene parkieten over, een bootje vaart de rivier af... Rond de middag, als een flauw zonnetje door de wolken komt piepen, maken we ons klaar om naar de Moconá watervallen te gaan. Maar dat is sneller gezegd dan gedaan. De camper krijgt geen grip op het vochtige gras en het wil niet lukken om hem naar boven te rijden. Samen met de familie bundelen we alle krachten bij elkaar, duwen en manoeuvreren en uiteindelijk krijgen we er toch schot in. Dat was weer spannend. Langs de weg naar de watervallen zijn op verschillende plaatsen kijkplatforms die een panoramisch uitzicht bieden op de immense jungle. Groen zover we maar kunnen zien. Ik haal mijn beste Spaans boven als twee koppels gezellig staan te picknicken aan hun wagen. Onze buitenlandse nummerplaat springt altijd wel in het oog en geeft aanleiding tot een praatje over onze reis. We krijgen brood met huisgemaakte groentepaté aangeboden en dat kunnen we toch niet weigeren ;-) Na heel wat stijgen en dalen, je moet er inderdaad wat voor over hebben, komen we toe aan het natuurpark.

We laten de camper op de parking staan en moeten nog een heel eind naar beneden om de watervallen te kunnen zien. Ze zijn het gevolg van een geologische fout die de Rio Uruguay in de lengte verdeelt waardoor een waterval is ontstaan van 3 kilometer. De grote luchtfoto in het bezoekerscentrum is overweldigend maar erlangs varen met de motorboot is minstens even indrukwekkend en vooral verfrissend :-)

We genieten nog een extra dagje van de zalige plek aan de rivier en de lekkere keuken van Clara. Als we ons niet op het platform nestelen dan zitten we gekluisterd aan een boom in de hoop foto’s te kunnen maken van bloemen, kolibri’s, toekans, en ander moois dat ons omringt. De volgende dag regent het en trekken we verder zuidelijk langs de rivier. Het wordt hoe langer hoe warmer en vochtiger. Tegen de avond belanden we in een camping aan Puerto Panambí op een boogscheut van de Braziliaanse grens.

Na de groepsfoto nemen we afscheid van onze vrienden in Cafayate. Ons plan, en ook dat van de anderen, om er twee dagen te blijven is iets uitgelopen. De weg naar Salta gaat door de droge en spectaculaire Quebrada de Cafayate.

Weer een prachtig landschap gevormd door rijkgekleurde rotsformaties in zandsteen. Laag op laag, beige, oker, grijs, donkerrood en paars, een herfstpallet aan kleuren. Eens de canyon voorbij krijgen we een totaal ander landschap; vlak, frisgroen en gele bloemetjes.

We banen ons door de drukke avondspits van Salta naar het nabijgelegen San Lorenzo, een residentiële buitenwijk maar een veilige plek die Stephan ons heeft aangeraden.

Bus 7 brengt ons de volgende ochtend tot in het centrum van Salta, aan de Plaza 9 de Julio waar de roze kathedraal primeert. In de kathedraal ligt de asse opgeborgen van Generaal Martín Miguel de Güemes, de held van de onafhankelijkheid. De gaucho’s dragen hier trouwens nog altijd met trots de typische rood-zwarte Güemes poncho. Het valt ons op dat de mensen hier erg gelovig zijn. Ongeacht leeftijd of afkomst knielen ze voor het barokke altaar en bidden, het hoofd eerbiedig in de handen. Zelfs op dit uur van de dag zit de kathedraal halfvol. Op verschillende hoeken van het plein staan schoenpoetsers al of niet met klant, meestal een zakenman in tweedelig pak die de middagpauze nuttig gebruikt :-). Hoewel Salta geen grote stad is, besluiten we om een city tour te doen, de snelste manier om alle belangrijke bezienswaardigheden te zien. Er zijn weinig toeristen en we zitten dan ook alleen op de bus, een privé sightseeing tour dus.

Salta is een romantische stad met koloniale architectuur, veel balkonnetjes, een krulletje hier een krulletje daar. Op elke hoek van de straat en zeker in de stationsbuurt is een peña, een bar-restaurant waar je kan luisteren naar folkloremuziek. De bus stopt aan de mercado artesanal waar we vriendelijk verzocht worden even uit te stappen. Tourist trap ;-) De ambachtelijke producten worden hier immers veel te duur verkocht. Daarna gaat het langs de ‘chique boulevard’ Virrey Toledo terug naar het 9 de Julio plein.

Er is opvallend veel politie in het straatbeeld van Salta, omdat het nodig is of om de toerist een veiliger gevoel te geven? Na een hapje op de plaza nemen we een kijkje in het MAAM, het Museum of High Altitude Archeology. Tijdens een expeditie in 1999 op de 6700 m hoge Llullailaco berg gelegen in de provincie Salta werden de mummies van drie geofferde Inca kindjes gevonden. Door de extreme koude op de piek zijn ze enorm goed bewaard gebleven. Het jongetje kan je bekijken In een glazen kubus. Ik twijfel of ik op de lichtknop ga drukken. Uiteindelijk overwint mijn nieuwsgierigheid en het is echt indrukwekkend hoe goed alles geconserveerd is gebleven. Het lichaam, de haren, de kledij, ze laten een blijvende indruk na.

Via San Salvador de Jujuy, de hoofdstad van de provincie Jujuy gaat onze route verder naar de Quebrada de Humahuaca. Onder weg hebben we wel drie keer controle maar met onze Duitse nummerplaat zitten we blijkbaar altijd wel safe ;-) Meestal knikken ze gewoon eens vriendelijk en vragen waar we naartoe gaan. Meer niet. Het is al middag als we aankomen in Tilcara.

Het is een beetje manoeuvreren om de camper door de smalle straatjes te krijgen. We gaan een hapje eten in een van de weinige plekjes die open zijn. De vensters staan open en de hoogtezon schijnt warme stralen naar binnen. We lopen nog even langs de artisanale markt op het centrale plein en van ver zien we een briefje wapperen tussen de ruitenwisser van onze auto. Hans en Alina zijn hier en laten weten waar ze verblijven. We gaan hen tegemoet en er is nog een kamer vrij in het hotelletje waar zij de nacht doorbrengen. Een heerlijk boutique hotelletje en na enkele weken camperen is dit grote luxe. Bedankt voor de tip!

De volgende dag nemen we afscheid van Hans en Alina en wij houden Tilcara nog een dagje als thuisbasis. Via kleine zanderige en stijle straatjes zoeken we onze weg uit dit stadje. We volgen een vrachtwagen over een kramakkelige brug (als hij erover kan, wij ook) tot in Pucará maar verderop belanden we in een droge rivierbedding... zonder brug. Weer een hele belevenis voor onze camper en onnodige stress voor ons maar we krijgen Antonio toch weer over de dikke stenen. Via de RN 9 rijden we verder langs de prachtige Quebrada de Humahuaca richting Bolivië. Door erosie hebben zich aan weerszijden van de canyon gelaagde bergwanden gevormd in een prachtig kleurenpallet gaande van lichtbeige over rood, paars, groen en bruin. De kleuren steken fel af tegen de knalblauwe hemel en de rotsformaties nemen soms de gekste vormen aan. Ik zie er soms stijfgeslagen slagroompieken in of is dat een onbewust verlangen naar ;-)

Cardon cactussen, ook in de gekste vormen, staan willekeurig in de zon te pronken. En tussen al dat natuurgeweld liggen links en rechts van de weg kleine, stoffige dorpjes met pitoreske kerkjes, een opvallende begraafplaats, adobe huisjes of restanten van Inca ruïnes. Begrijpelijk dus dat deze vallei aan de Werelderfgoedlijst werd toegevoegd.

Bolivië staat niet in de planning en we keren terug naar ‘de poort’ van de quebrada, Purmamarca. Met zijn 500 inwoners ligt dit kleine dorpje aan de voet van de Cerro de los Siete Colores. Wat een luxe om elke dag op zo’n kleurrijke achtergrond te mogen kijken.

Vanaf hier slingeren we met onvermijdelijke fotostops de hoogte in langs een imposante pas die richting Chili gaat. De lucht wordt ijler, de wind ijziger en de temperatuurmeter daalt... Eens de piek van 4170 m bereikt, gaat het hoelanger hoe trager maar hij doet het, onze Antonio!! Daarna slingert het terug naar beneden.

Gek hoe de natuur hier altijd van het ene extreem in het andere verandert want eens beneden is alles weer plat, en in de verte zien we een grote blinkende vlakte, de Salinas Grandes of grote zoutmeren. Hoewel we de hele weg alleen reden, staan hier heel wat minibusjes en campers die vanuit Chili naar hier zijn gereden. In plaats van sneeuwblind word je hier zoutblind. Oude vrachtwagens rijden af en aan met bergen zout voor verdere productie. De chauffeurs zijn helemaal ingepakt om niet te verbranden of misschien ook wel om niet herkend te worden op de foto’s, want die worden hier natuurlijk ongelooflijk veel genomen.

We nemen nog eens afscheid van Eduardo en Elvira en onze rit naar het noorden van Argentinië wordt nu hoe langer hoe concreter. Via La Rioja gaat het langs de Sierra de Velasco naar het rustige Belén waar we uiteindelijk de zon zien ondergaan en de wolken zich tussen de bergtoppen weven.

Ruta 40
Via de mooie Ruta 40 rijden we verder naar Cafayate. De ‘snelweg’ snijdt door piepkleine, schattige dorpjes.

Als het plaatselijk fruitkarretje passeert, kunnen we niet anders dan stoppen. De fruitverkoper draait ondertussen een lokaal deuntje en het is hier de streek van het fruit dus het kan niet verser. Een gezond mens in een gezond lichaam, niet?

Verderop in een ander dorpje verkoopt Donna Blanca vers brood en koekjes. We staan weer op de rem en gaan eens kijken wat Blanca allemaal heeft uitgestald. Mmmmm allerhande broodjes en diverse soorten koekjes met.... dulce de leche natuurlijk. Een gezond mens moet af en toe ook iets ongezonds snoepen :-). We mogen een kijkje nemen achter het stalletje waar twee van haar collega’s op ambachtelijke wijze brood staan te bakken. Vanaf Santa Maria probeert onze GPS ons in een richting te sturen waarvan we denken dat dit onmogelijk de snelweg kan zijn!? Een zandweg die op verschillende plaatsen onderbroken wordt door een rivier. Help, wat nu. We proberen de diepte te pijlen door enkele steentjes te gooien maar krijgen er geen idee van. Stokken liggen hier niet en we hebben even geen zin om de broekspijpen af te ritsen en met blote voeten te gaan voelen. In de verte zien we een pick-up naderen en wachten af wat die gaat doen. Die rijdt er door, banden volledig onder water. We vragen of hij kan bevestigen of dit wel degelijk de snelweg is naar Cafayate. ‘Si si’ en ‘no es problema para pasar’. Ik maak een schietgebedje, we kruisen onze vingers en hop daar splasht Antonio door het water.

Slijk spettert in het rond en na nog een paar van deze doortochten ziet hij er niet uit.
Op onze weg liggen de goed bewaarde Quilmes ruïnes. Deze stad was ongeveer 30 ha groot en huisde 5000 mensen. Het vraagt wat klimwerk maar vanop de top van de heuvel hebben we een goed overzicht op de overgebleven vormen en labyrinthen waarvan de muren soms tot 3 lagen dik zijn. De Quilmes overleefden de Inca maar ondanks het strategisch uitzicht op de vallei werden ze uiteindelijk in 1667 door de Spanjaarden verdreven.

Het is nog net licht genoeg om de camping van Cafayate die de gids ons aanbeveelde op te rijden. We zijn niet alleen! Er staat nog een camper met Duitse nummerplaat ;-)

Tegen de middag warmt het op en we trekken te voet naar het stadje Cafayate. Het valt meteen op dat hier wel meer toeristen even halt houden. Langs het centrale plein zijn verschillende restaurants, bars en artisanale winkeltjes. Minibusjes uit Salta stoppen er geregeld waarna een horde mensen de souvenirshops induiken en een dagmenu gaan eten.

Maar desondanks doet het stadje toch heel gemoedelijk aan. Zelf slenteren we ook door de artisanale marktjes en met een zwak voor hoeden kan ik niet weerstaan om zo’n stoere lederen gaucho hoed op te zetten ;-) Als Theo en ik de passende maat en favoriete kleur vinden, brandt de verkoper onze initialen in de rand, een gewoonte hier, zegt hij.

Het wijnmuseum in Cafayate verkoopt niet alleen heerlijke wijnen maar verrast ons met poëtische teksten van Zuid-Amerikaanse kleppers als Borgés, Saavena en Galeano. De Engelse vertalingen zijn minstens even lyrisch. Het interieur, de audio- en visuele aanpak zijn heel professioneel en een lust voor oog en oor. Op het terras genieten we na bij een verfrissende Torrontes en zo zijn al onze zintuigen bevredigd.

Op de binnenplaats van de camping staan ondertussen 4 campers en een vrachtwagen met Belgische nummerplaat! Het zijn Kurt en Cindy die zoals de Zwitsers met een MAN vrachtwagen rijden waarvan de cabine door Kurt helemaal omgebouwd is tot huis op wielen. Ze reisden per boot met hun vrachtwagen van Antwerpen naar Brazilië wat op zich al een onvergetelijke ervaring was. Stephan en Birgit nemen om de 6 jaar een jaar loopbaanonderbreking en hebben al heel wat van de wereld gezien. Ze laten hun camper iedere keer per boot overbrengen. Ook een familie uit Canada met drie kleintjes maken deel uit van de ‘clan’ :-) Zij reisden van Noord naar Zuid-Amerika nog voor de schoolplicht van hun oudste zoontje. ’s Avonds zetten we alle stoelen, wijn, bier, en koekjes bij elkaar en iedereen haalt zijn reisverhalen boven, de leuke ervaringen, de geweldige avonturen en soms minder leuke ervaringen of gevoel van onveiligheid. Ook de volgende dagen blijven we in het gezellige stadje, verkennen we de stoffige zijstraten, en genieten van het ideale klimaat. Het is gek maar iedereen komt hier een beetje tot rust. De ochtenden en avonden zijn koud maar overdag is het zalig warm. Ideaal om wat bij te lezen, te bloggen, de camper op orde te brengen, naar de kapper te gaan....En iedere avond verzamelen we rond het kampvuur om de problemen in de wereld te bespreken :-)